Toekomstbestendig?

Ongeveer op deze plek van de foto, had mijn opa vroeger een winkeltje. Mijn vader en zijn broer namen deze winkel over toen ze jong waren. Dat ging zo, in die tijd. Je deed dat gewoon. De belangrijkste drijfveer om de kost te verdienen kwam voort uit: “Dat deed je gewoon”.

En toen kwam onze generatie (zeg de 45-plusser). En ja? Wat wilden wij? Welke opleiding gingen wij volgen als puber? Het was niet meer zo ‘gewoon’ om het bedrijf over te nemen van je ouders. Je ging ook niet meer ‘gewoon’ hetzelfde werk doen als je pa of je ma. Er klonk een steeds luider wordende stem: “Doe werk waar je goed in bent (met toekomstperspectief)”.

Als pubers mochten we dus op zoektocht. Alles lag open. Ook ik had de vrijheid om te ontdekken wat ik écht wilde gaan studeren. En ik wist het niet. Ik deed wel wat onderzoek, maar als ik nu de reden zou moeten noemen waarom ik naar Wageningen ging, dan is deze omdat twee ooms daar ook hadden gestudeerd. En het paste bij mijn vakkenpakket. Zoiets…

In de loop van de tijd veranderde er weer wat. Toen wij, onze generatie, kinderen kregen, veranderde de stem van ‘kies waar je goed in bent’ naar “kies wat je passie is”. Dit gaven wij onze kinderen ook mee. En ook dit is geen gemakkelijke zoektocht. Ik ervoer dat we dit onze kinderen nog niet écht konden leren. Wij zochten (en zoeken) zelf nog naar onze echte passie. Ook het gemiddelde schoolsysteem werkt(e) nog niet écht mee. Ik beschrijf het hier wat zwart – wit. Er zit natuurlijk veel meer nuance in deze ontwikkeling, maar het gaat even over de ‘rode draad’.

En nu sta ik hier op deze foto voor deze winkel. Op de grond waar mijn opa en oma vroeger woonden. Het is nu nog steeds het pand van onze ouders. Met een ex-huurder die onlangs failliet is gegaan, zoals je op de foto kunt zien. Bij mij komt de vraag op: Komt dit faillissement omdat wij allemaal online zijn gaan shoppen? Deze reden noemen we vaak. Maar misschien ligt de reden meer in de passie? Misschien deed de winkelier wel ‘gewoon wat hem goed lag en waarmee hij de kost kon verdienen’, maar lukte het niet vanwege het online-gebeuren?

Ik weet het antwoord niet. Wat ik wel weet is dat als je écht je passie kent en deze ook kunt en durft te volgen, je ook in contact staat met je omgeving en de samenleving. Je speelt dan meer ‘als vanzelf’ in op het veranderende gedrag van je klanten. Dan zit je minder in je hoofd en beredeneer je minder vanuit angst. Als je écht je passie leeft, volg je meer je hart. En dat voelen mensen, veelal onbewust. Als je als winkeleigenaar, vol overgave, op een unieke manier, je spullen verkoopt en iets moois wilt toevoegen aan onze samenleving, dan spat de passie er van af… En die winkeliers zijn zeker te vinden. Dus ik geloof dat onze ouders het winkelpand nog wel kunnen verhuren. Of moeten ook zij als verhuurder ook nog meer gaan inspelen op het veranderende gedrag van onze potentiele huurders? Oepsie, daar zeg je wat. Daar gaan we eens op broeden…