In de eerste aflevering van Luizenmoeder blijkt dat Nancy tijdens de schoolvakantie aan zichzelf heeft gewerkt. Vanaf nu gaat ze haar grenzen beter aangeven. En hierbij is Anton, de directeur, haar “leermeester”. Hij weet namelijk altijd ‘op meesterlijke wijze’ over haar grenzen te gaan. Ik sla in dit blog de brug naar werksituaties. Ik kom in veel organisaties en zie dat dit thema aan de orde van de dag is.
Vaak zie ik dat we mensen ‘veroordelen’ die over hun grenzen laten gaan. We vinden dat – in dit geval – Nancy haar grenzen moet leren aangeven: “Misschien is Mindfulness iets voor je?”
Ik herken dit veroordelen bij mezelf. Ik heb jaren onbewust ‘mensen die hun grenzen niet goed aangaven’ veroordeeld. Ik vond dat ze over zich heen lieten lopen en dat dit hun eigen schuld was. Omdat ik deze overtuiging had, gedroeg ik mij hier ook naar. Ik nam ze minder serieus. En ik had het niet door. Totdat ik steeds meer ging doen met zelfreflectie en bewustwording. En dit is niet zo maar iets om toe te geven. Want jeetje, wat zeg ik dan wel niet? Dat ik me verheven voelde boven de ander? Dit was destijds wel mijn eerste reactie. Ik schrok van mezelf. Totdat ik ging ontdekken, dat het mijn eigen onzekerheid was. Dat ik zelf ook niet goed mijn grenzen bewaakte. Ook ik liet anderen over mijn grenzen gaan. Ik oordeelde de ander op gedrag wat ik zelf ook had.
En dan vind ik het zo leuk, in de eerste aflevering van Luizenmoeder, dat Volkert, de conciërge, heel goed inspeelt op Nancy’s zoektocht, door de groet ‘Namaste’ te gebruiken; “ik buig voor jou”… Prachtig! Buigen voor jezelf, voor de ander. We zijn allemaal een spiegel voor elkaar.