In de eerste aflevering van Luizenmoeder stapt Anton als schooldirecteur weer over de grenzen van Nancy heen. Dit roept bij mij de vraag op: Waarom wordt er in organisaties eerder gezocht naar een oplossing voor – in dit geval – Nancy (“ga jij maar een mindfulness-cursus volgen”) en ‘vergeten’ we dat, in dit geval de leidinggevende, ook wat anders kan doen?
Ik zie vaak in organisaties dat deze kant niet mee wordt genomen. We merken wel op dat iemand over zijn of haar grenzen laat gaan. Maar we merken niet op dat iemand – zo maar – over de grenzen van een collega of medewerker stapt. Vaak zijn we ons er dus niet van bewust. En het ‘waarom’ is het onderzoeken waard. Bij Luizenmoeder dus: Wat zou Anton als directeur anders kunnen doen?
- Anton: Onderzoek eigen gedrag
- Wat gebeurt er? Waarom ga ik over haar grenzen?
- Welke overtuiging zit daar onder?
- “Vind ik dat het haar “eigen verantwoordelijkheid” is dat ze over haar grenzen laat gaan? Waarom vind ik dat eigenlijk? Heb ik dit in mijn opvoeding meegekregen? Maak ik me dan groter dan de ander? Heb ik zelf moeite met mijn eigen grensbewaking?”
Het kan van alles zijn.
- “Vind ik dat het haar “eigen verantwoordelijkheid” is dat ze over haar grenzen laat gaan? Waarom vind ik dat eigenlijk? Heb ik dit in mijn opvoeding meegekregen? Maak ik me dan groter dan de ander? Heb ik zelf moeite met mijn eigen grensbewaking?”
- Anton: Nancy uitnodigen voor een gesprek
- Bespreekbaar maken van deze dynamiek met Nancy
- Samen onderzoeken van de onderlinge dynamiek:
- Wat herken jij? Wat herken ik?
- Wat zouden we beiden graag anders willen doen?
- Samen onderzoeken van de onderlinge dynamiek:
- Bespreekbaar maken van deze dynamiek met Nancy
Lef om onder water te duiken
Als je zo diep onder water durft te duiken, maak je pas echt stappen als organisatie. Maar dit vraagt om lef. En daarom kijken we liever niet in onze eigen spiegel maar zoeken we het vaak bij de ander: “Ga jij maar een mindfulness-cursus volgen”.
Ik ben wel benieuwd of je dit herkent? Ik herken wel in mijn eigen persoonlijke ontwikkeling, het veroordelen van de ander, waardoor ik tot de zelfontdekking kwam dat ik zelf ook over mijn grenzen liet gaan. In mijn vorige blog schreef ik hierover. Ook deze was geïnspireerd door de aflevering Luizenmoeder. By the way, in tegenstelling tot wat ik mijn klanten gun, hoop ik uiteraard niet dat Anton in Luizenmoeder zijn gedrag gaat aanpassen ;-). Dat mag vooral lekker hilarisch blijven.