In de Volkskrant stond een artikel met deze titel (zie foto) over Errol_Morris. Hij is als Amerikaanse filmregisseur, bekend om zijn boeiende documentaires van zowel gewone als buitengewone mensen. Hij interviewde Steve Bannon voor de nieuwe film American Dharma. Bannon was van januari tot augustus 2017 Chief Strategist en Senior Counselor van president Donald Trump. Door Bannon’s rol als adviseur van Donald Trump wordt hij vaak ‘the architect of Trumpism’ genoemd. Als interviewer wordt Morris – aldus de Volkskrant – “verguisd” omdat hij in dit interview met Bannon te weinig weerwoord gaf. Morris geeft aan dat hij hierdoor juist veel meer de essentie heeft geraakt.
Dit herken ik sterk in mijn eigen werksituatie. Twaalf jaar geleden begon ik als zelfstandig ondernemer. Eén van mijn grootste uitdagingen vond ik het spanningsveld tussen, enerzijds de verwachtingen van een ‘externe consultant’ en ‘mijn eigen beeld’ van hoe je de essentie écht raakt:
| Verwachtingen van anderen over mijn gedrag | Een coach, trainer of consultant moet alleswetend en confronterend zijn. | |
| VERSUS | ||
| Mijn eigen verwachtingen van welk gedrag meeste impact heeft | Een coach, trainer of consultant vraagt door, voelt, reageert op spanningen, gebruikt stilte-momenten | |
Waarom geloof ik dat dit meer impact heeft?
Omdat ik met dit gedrag minder de ratio trigger. Hierdoor komen we op een andere laag qua communiceren terecht. Een andere laag waar ons instinct niet zo snel wordt getriggerd.
Als we iemand ‘aanvallen’ of een ‘weerwoord geven’, wordt ons instinct aangesproken. We verdedigen ons, we draaien er om heen, we onderdrukken gevoelige zaken, we stellen ons niet kwetsbaar op.
Als we open staan, verwonderd zijn, ontstaat er een andere sfeer. Een setting waarin het algemene belang voelbaarder wordt. Waarin we ons meer verbonden voelen met elkaar. In deze sfeer worden gesprekken heel anders. De echte essentie wordt sneller geraakt.
Terugkomend op het interview van Errol Morris met Steve Bannon: Met een houding van het écht willen begrijpen, ben je verwonderd en stel je vragen. Oordelen verdwijnen wat meer naar de achtergrond. Je bent oprecht geinteresseerd in de ander. Ik ben benieuwd hoe we dat in zijn film gaan merken…
En wat zal sneller leiden tot een ‘gewenste’ gedragsverandering? Begrepen worden, ook al is de interviewer het er niet mee eens? Of veroordeeld worden?